یعنی چشم‌هات یه‌جور دیگه به فضا نگاه می‌کنن. نمی‌خوای خراب کنی، نمی‌خوای از نو بسازی؛ فقط می‌خوای “جون دوباره” بدی. همون ساختمون بمونه، همون اتاق‌ها، همون در و پنجره‌ها، ولی یه‌جوری بشه که انگار از نو متولد شده. یه جور بیدار شدن بعد از یه خواب طولانی.

نوسازی با خودش داستان داره. داستان احیا، احوال‌پرسی دوباره با دیوارهایی که عمری کنارت بودند، پنجره‌هایی که روزی باهاشون به آفتاب لبخند زدی، سقفی که زمستون‌ها صدای بارونش برات خاطره بوده. نوسازی یعنی به جای حذف، “احترام گذاشتن به گذشته” و تبدیلش به آینده‌ای بهتر.

گاهی فقط با تغییر پوشش کف، تازه کردن رنگ دیوار، اصلاح نورپردازی یا حتی جابه‌جایی چند عنصر کوچک، فضا تغییر می‌کنه. گاهی هم لازم می‌شه زیرساخت‌ها اصلاح بشن، لوله‌ها و سیم‌کشی‌ها آپدیت بشن، یا پلان فضا به‌روزرسانی بشه. ولی همیشه اصل ماجرا یکیه: بازگردوندن روح به فضا.

نوسازی، مخصوص کسانیه که به “رابطه” با فضا اهمیت می‌دن. اون‌هایی که یاد گرفتن هر دیوار یه خاطره داره و هر کف‌پوشِ فرسوده، هنوز صدای قدم‌های بچه‌هاشون رو حفظ کرده، این افراد دلشون نمی‌خواد همه‌چیز رو پاک کنن، می‌خوان چیزها بهتر بشن، نه اینکه عوض بشن.